Stary Lesieniec (niem: Alt Lässig)
Osiedle położone na wysokości 500-520 m n.p.m. w dolinie Lesku – między Nowym Lesieńcem a Kuźnicami, ciągnące się na długości 1,3 km. Początkowo było wsią, powstałą prawdopodobnie na pocz. XVI w. i należącą wtedy do rodu Czettritzów. Powstanie i rozwój wsi związane było z eksploatacją rud srebra. Istniała tu sztolnia kopalni w Boguszowie. Ostatecznie z uwagi na nieopłacalność wydobywania – w II połowie XVI w. (w 1580 r.) górnictwo srebra upadło. Od XVI w. w Starym Lesieńcu rozpoczęto wydobywanie węgla kamiennego. Odbywało się to jednak na małą skalę, w małych szybach działających okresowo. W 1750 r. powstała tu już większa kopalnia, którą połączono później z kopalnią w Gorcach. W efekcie, w obu kopalniach wydobywano w ciągu roku około 900 ton węgla. Eksploatacja węgla na wielką skalę rozpoczęła się na początku XIX w., co wpłynęło na szybki rozwój wsi. Po II wojnie światowej, (podobnie jak wcześniej) większość mieszkańców stanowili górnicy, którzy pracowali w Boguszowie, Gorcach i Wałbrzychu. We wsi nie działa już żadna kopalnia. W 1954 r. Stary Lesieniec utracił samodzielność i stał się osiedlem włączonym do Boguszowa, a od 1973 r., osiedlem Boguszowa-Gorc.
