Kuźnice Świdnickie (niem: Fellhammer)
Dzielnica Boguszowa – Gorc położona na wysokości 530 – 570 m n.p.m. (składająca się z trzech osiedli) – od płd-zach., Wyżynę Unisławską – od wschodu i Góry Wałbrzyskie – od północy. Powstały z połączenia trzech dawnych wsi, z których każdą założono w innym czasie. Nie jest zanana dokładna data powstania pierwszej osady. Według niektórych źródeł miało to podobno miejsce w 1250 r., jednak nic dokładnie o tej osadzie nie wiadomo. Zapewne też (jeśli istniała), została później całkowicie zniszczona podczas wojen husyckich. Historycznie udokumentowana informacja o osadzie istniejącej w miejscu obecnych Kuźnic Świdnickich Południowych pochodzi dopiero z początków XVI w. (1511 r.). Druga osada powstała w II połowie wieku XVI – w miejscu dzisiejszych Kuźnic Świdnickich Zachodnich. Po 1877 r. powstała trzecia osada - Kuźnice Świdnickie Północne. W 1928 r. wymienione osady połączone zostały w jedno osiedle. Mieszkańcy Kuźnic Świdnickich utrzymywali się głównie z pracy w okolicznych kopalniach. Największy rozwój przemysłu (wśród poszczególnych osad Kuźnic) miał miejsce w Kuźnicach Zachodnich. To tutaj odkryte zostały bogate pokłady węgla kamiennego i już w 1721 r. funkcjonowała pierwsza kopalnia. Jednak największy rozwój wsi nastąpił w XIX w., kiedy powstały kolejne duże kopalnie i nastąpiła eksploatacja węgla kamiennego na wielką – przemysłową skalę. W 1867 r. otwarto linę kolejową Wałbrzych – Jelenia Góra, na trasie której powstała w Kuźnicach Świdnickich stacja kolejowa. Jej dworzec jest najwyżej położonym dworcem na tej linii (574 m n.p.m.). Po ostatniej wojnie wydobycie węgla w tutejszych kopalniach wznowiono, jednak wkrótce nie było tu już żadnych samodzielnych kopalń (Kop. Barbara włączona została do kopalni „Victoria”) i mieszkańcy Kuźnic Świdnickich pracowali w kopalniach w Wałbrzychu i w Boguszowie, aż do ich zamknięcia. W 1954 r. wieś Kuźnice Świdnickie podniesiona została do rangi osiedla, a w 1973 włączono je do Boguszowa-Gorc.
